Natyralizmi në filozofi

Natyralizmi në filozofi është “ide ose besim që vetëm ligjet dhe forcat natyrore (në krahasim me mbinatyrorën ose shpirtëroren) veprojnë në botë.” ^[1] Pasuesit e natyralizmit (dmth, natyralistët) pohojnë se ligjet natyrore janë rregullat që qeverisin strukturën dhe sjelljen e universit natyral, se ndryshimi i gjithësisë në çdo fazë është një produkt i këtyre ligjeve.

“Natyralizmi në mënyrë intuitive mund të ndahet në një komponent ontologjike dhe metodologjike,” argumenton David Papineau. ^[2] “Ontologjik” i referohet studimit filozofik të natyrës së qenies. Disa filozofë e barazojnë natyralizmin me materializmin. Për shembull, filozofi Paul Kurtz argumenton se natyra vlerësohet më së miri duke iu referuar parimeve materiale. Këto parime përfshijnë masën, energjinë dhe vetitë e tjera fizike dhe kimike të pranuara nga komuniteti shkencor. Më tej, ky sens i natyralizmit mendon se shpirtrat, hyjnitë dhe fantazmat nuk janë reale dhe se nuk ka një “qëllim” të caktuar në natyrë. Një besim i tillë absolut në natyralizëm zakonisht quhet natyralizëm metafizik. ^[3]

Supozimi natyralist në metodat e punës si paradigma e tanishme, pa konsideruar më tej natyralizmin si një të vërtetë absolute me kërkesë filozofike, quhet natyralizëm metodologjik. ^[4] Lënda këtu është një filozofi e përvetësimit të njohurive bazuar në një paradigmë të supozuar.

Me përjashtim të panteistëve – të cilët besojnë se Natyra është identike me hyjninë ndërsa nuk njeh një perëndi të veçantë personale antropomorfe – teistët sfidojnë idenë se natyra përmban të gjithë realitetin. Sipas disa teologëve, ligjet natyrore mund të shihen si shkaqe dytësore të Zotit.

Në shekullin XX, Willard Van Orman Quine, George Santayana, dhe filozofë të tjerë argumentuan se suksesi i natyralizmit në shkencë do të thoshte se metodat shkencore duhet të përdoren gjithashtu edhe në filozofi. Shkenca dhe filozofia thuhet se formojnë një vazhdimësi, sipas kësaj pikëpamjeje.

Përdorimi i tanishëm i termit natyralizëm “rrjedh nga debatet në Amerikë në gjysmën e parë të shekullit XX. ‘Natyralistët’ e vetëshpallur nga ajo periudhë përfshinin John Dewey, Ernest Nagel, Sidney Hook dhe Roy Wood Sellars.” ^[5]

Aktualisht, natyralizmi metafizik përqafohet më gjerësisht sesa në shekujt e kaluar, veçanërisht por jo ekskluzivisht në shkencat natyrore dhe komunitetet anglo-amerikane, analitike filozofike. Ndërsa shumica dërrmuese e popullsisë së botës mbetet fuqimisht e përkushtuar ndaj botëkuptimeve jo-natyraliste, mbrojtës të shquar bashkëkohorë të natyralizmit dhe / ose teza dhe doktrina natyraliste sot përfshijnë J.J.C. Smart, David Malet Armstrong, David Papineau, Paul Kurtz, Brian Leiter, Daniel Dennett, Michael Devitt, Fred Dretske, Paul dhe Patricia Churchland, Mario Bunge, Jonathan Schaffer, Hilary Kornblith, Quentin Smith, Paul Draper dhe Michael Martin, në mesin e shumë filozofëve të tjerë akademikë.

Sipas David Papineau, natyralizmi bashkëkohor është pasojë e krijimit të provave shkencore gjatë shekullit XX për “mbylljen shkakësore të fizikut”, doktrina që të gjitha efektet fizike mund të llogariten nga shkaqe fizike. ^[6]

Termi “natyralizëm metodologjik” është shumë më i ri. Sipas Ronald Numbers, ai u krijua në vitin 1983 nga Paul de Vries, një filozof i Kolegjit Wheaton. De Vries dalloi midis asaj që ai e quajti “natyralizëm metodologjik”, një metodë disiplinore që nuk thotë asgjë për ekzistencën e Zotit dhe “natyralizëm metafizik”, i cili “mohon ekzistencën e një Zoti transcendent”. ^[7] Termi “natyralizëm metodologjik” ishte përdorur në vitin 1937 nga Edgar S. Brightman në një artikull në “Rishikimi Filozofik” si një kontrast me “natyralizmin” në përgjithësi, por atje ideja nuk ishte zhvilluar me të vërtetë në dallimet e saj më të fundit. ^[8]

Sipas Steven Schafersman, natyralizmi është një filozofi që e mbështet atë;

1. “Natyra përfshin gjithçka që ekziston në të gjithë hapësirën dhe kohën ;
2. Natyra ( universi ose kozmosi ) përbëhet vetëm nga elementë natyrorë, dmth., Nga masa e substancës fizike hapësinore – energjetike. Substancat jofizike ose kuazi-fizike, të tilla si informacioni, idetë, vleratë, logjika, matematika, intelekti, dhe të tjera fenomene emergjente, ose ndërlidhem mbi fizikën ose mund të reduktohen në një llogari fizike;
3. Natyra funksionon nga ligjet e fizikës dhe në parim, mund të shpjegohet dhe kuptohet nga shkenca dhe filozofia;
4. E mbinatyrshmja nuk ekziston, d.m.th, vetëm natyra është e vërtetë. Natyralizmi është pra një filozofi metafizike e kundërshtuar kryesisht nga mbinatyralizmi”.

Ose, siç thoshte në mënyrë të përmbledhur Carl Sagan : ” Kozmosi është gjithçka që është, që ka qenë ose që do të jetë ndonjëherë“. ^[9]

• Audi, Robert (1996). “Naturalism”. përmbledhur nga Borchert, Donald M. (red.). The Encyclopedia of Philosophy Supplement. USA: Macmillan Reference. fq. 372–374.

• Carrier, Richard (2005). Sense and Goodness without God: A defense of Metaphysical Naturalism. AuthorHouse. fq. 444. ISBN 1-4208-0293-3.

• Danto, Arthur C. (1967). “Naturalism”. përmbledhur nga Edwards, Paul (red.). The Encyclopedia of Philosophy. New York: The Macmillan. fq. 448–450.

• Stampa:Cite CE1913

• Gould, Stephen J. (1984). “Toward the vindication of punctuational change in catastrophes and earth history”. përmbledhur nga Bergren, W. A.; Van Couvering, J. A. (red.). Catastrophes and Earth History. Princeton, New Jersey: Princeton University Press.

• Gould, Stephen J. (1987). Time’s Arrow, Time’s Cycle: Myth and Metaphor in the Discovery of Geological Time. Cambridge, MA: Harvard University Press. fq. 119.

• Hooykaas, R. (1963). The principle of uniformity in geology, biology, and theology (bot. 2nd). London: E.J. Brill.

• Kurtz, Paul (1990). Philosophical Essays in Pragmatic Naturalism. Prometheus Books.

• Lacey, Alan R. (1995). “Naturalism”. përmbledhur nga Honderich, Ted (red.). The Oxford Companion to Philosophy. Oxford University Press. fq. 604–606.

• Post, John F. (1995). “Naturalism”. përmbledhur nga Audi, Robert (red.). The Cambridge Dictionary of Philosophy. Cambridge University Press. fq. 517–518.

• Rea, Michael (2002). World Without Design: The Ontological Consequences of Naturalism. Oxford University Press. ISBN 0-19-924760-9.

• Sagan, Carl (2002). Cosmos. Random House. ISBN 978-0-375-50832-5.

• Simpson, G. G. (1963). “Historical science”. përmbledhur nga Albritton Jr., C. C. (red.). Fabric of geology. Stanford, California: Freeman, Cooper, and Company.

• Strahler, Arthur N. (1992). Understanding Science: An Introduction to Concepts and Issues. Buffalo: Prometheus Books.

• Stone, J.A. (2008). Religious Naturalism Today: The Rebirth of a Forgotten Alternative. G – Reference, Information and Interdisciplinary Subjects Series. State University of New York Press. fq. 2. ISBN 978-0-7914-7537-9. LCCN 2007048682.

• Schafersman, Steven D. (1996). “Naturalism is Today An Essential Part of Science”. Arkivuar nga origjinali më 5 korrik 2019. Marrë më 2 prill 2020.
• Mario De Caro and David Macarthur (eds) Naturalism in Question. Cambridge, Mass: Harvard University Press, 2004.
• Mario De Caro and David Macarthur (eds) Naturalism and Normativity. New York: Columbia University Press, 2010.
• Friedrich Albert Lange, The History of Materialism, London: Kegan Paul, Trench, Trubner & Co Ltd, 1925,
• David Macarthur, “Quinean Naturalism in Question,” Philo. vol 11, no. 1 (2008).