Natyralizmi liberal

Natyralizmi liberal është një formë heterodokse e natyralizmit metafizik që qëndron në hapësirën konceptuale midis natyralizmit shkencor (ose reduktues) të natyralizmit dhe supernatyralizmit (mbinaturalizmit). Kjo lejon që njeriu të respektojë shpjegimet dhe rezultatet e shkencave të suksesshme pa supozuar se shkencat janë burimi ynë i vetëm për të kuptuar njerëzimin dhe marrëdhëniet tona me botën dhe njëri-tjetrin.

Termi në fjaë për herë të parë u prezantua në vitin 2004 nga Mario De Caro & David Macarthur ^[1] dhe, në mënyrë të pavarur, nga Gregg Rosenberg . ^[2] Kjo formë e natyralizmit i është atribuar Immanuel Kantit. ^[3]

Për një natyralist liberal, shumë gjëra në botën tonë të përditshme që nuk janë të shpjegueshme (ose jo plotësisht të shpjegueshme) nga shkenca, gjithsesi, janë të supozuara nga shkenca – p.sh. tabela, personat, vepra artistike, institucionet, normat racionale dhe vlerat. Shpjegimi i gjërave të tilla mund të kërkojë burime joshkencore dhe jombinatyrore, sipas kësaj forme të natyralizmit. Pra, në vend që ta përshtatin ontologjinë e tyre në pozitat e shkencave të suksesshme, siç bëjnë natyralistët shkencorë, natyralistët liberalë njohin realitetin e papërdorshëm prima facie të objekteve të përditshme, që janë pjesë e asaj që Wilfrid Sellars e quajti “imazhi i dukshëm”. ^[4]

• De Caro, M. & Macarthur, D. (eds.), Naturalism in Question (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2004/2008).
• De Caro, M. & Macarthur, D. (eds.), Naturalism and Normativity (New York: Columbia University Press, 2010)