Çfarë lidhje ka Zoti me shkencën?

Ndoshta pyetja perceptohet si e çuditshme. Shkenca është një veprimtari njerëzore. Të luash futboll është një tjetër aktivitet njerëzor. Çfarë lidhje ka Zoti me futbollin? Përgjigja spontane është “asgjë!” Pra, pse të zgjidhni një aktivitet të caktuar njerëzor – duke luajtur futboll ose duke bërë shkencë – dhe ta vendosni atë në lidhje me Zotin? Është e kuptueshme që pyetja mund të shkaktojë habi.

Por nëse e ndryshojmë fjalën “Zot” në “besim në Zot”, çështja vihet në një dritë tjetër. Besimi në Zot është diçka që ne njerëzit mund ta kemi, edhe ata prej nesh që praktikojnë shkencën. Dhe besimi në Zot thotë diçka të rëndësishme dhe themelore për realitetin, domethënë se universi, Toka, natyra dhe gjithë jeta që ne shohim në natyrë – gjithçka që shkenca përpiqet të kuptojë – është krijuar nga Zoti. Besimtari kështu beson se e gjithë kjo ka një origjinë inteligjente dhe një besim i tillë bën ndryshim. Historianët e shkencës kanë treguar se besimi i krishterë në Zot ka qenë vendimtar për shfaqjen e shkencës moderne.

Në fakt, kjo nuk është diçka e çuditshme. Shkenca ka të bëjë me zbulimin ose krijimin e rendit në natyrë, dhe më pas ka rëndësi nëse besoni se natyra në fund të fundit buron nga një kaos jopersonal apo nëse është krijuar nga një Krijues racional (gjenerues i rendit). Kushdo që heton natyrën në mënyrë të pashmangshme do të besojë diçka për natyrën edhe para se të ketë filluar eksplorimi. Dhe ajo që ju beson përcakton se si veproni.

A dorëzoheni kur hasni një problem në dukje të pazgjidhshëm, apo vazhdoni të besoni se “duhet të ketë një zgjidhje të arsyeshme”? Pse të besojmë se ka shtresa mbi shtresa të rendit të fshehura pas natyrës që shohim me sy të lirë? Pse të mos themi vetëm se natyra është kaotike ose magjike dhe përtej çdo arsyeje njerëzore? Pse me vendosmëri dhe pa u lodhur të vazhdoni, ndoshta për një jetë, të përpiqeni të zgjidhni një problem shkencor nëse nuk jeni të sigurt se “duhet të ketë një zgjidhje të arsyeshme”?

Ishte besimi në Zot ai që u dha pionierëve të shkencës moderne një vizion të një rendi racional “prapa” natyrës, i cili u dha atyre vetë durimin dhe këmbënguljen e nevojshme për shfaqjen e shkencës moderne. Në këtë dhe mënyra të ngjashme, historianët e shkencës kanë zbuluar se besimi i krishterë në Zot krijoi tokën në të cilën u rrit mendimi modern shkencor. Nëse e shikojmë pyetjen historikisht, përgjigjja është pra pa dyshim se besimi në Zot ka pasur shumë të bëjë me shkencën!